Op 10 oktober 2019 bevind ik me in de Intercity van Den Bosch naar Amsterdam Bijlmer ArenA. Een route die ik al heel vaak in mijn leven heb afgelegd, omdat het eindstation een concert betekent. Sinds 2008 bezoek ik samen met een goede vriend van mij, Tom Veldman, de meest inspirerende concerten.

Tijdens die treinreis viel me één ding op: ik was de enige die recht voor zich uit keek. Het was muisstil en ik zat nog niet eens in de stiltecoupe. Ruim driekwart van de mensen had oortjes in of las een boek. Het was een merkwaardig aanzicht. Ik die als enige waarnam wat er in mijn omgeving zich afspeelde. Eenmaal bij het eindstation Amsterdam Bijlmer ArenA kwam er beweging in de menigte en stapte ik uit om naar het concert te gaan.

John Mayer is geboren op 16 oktober 1977 in Bridgeport, Connecticut. Hij groeide op in een onderwijsfamilie. Zijn moeder was lerares en zijn vader schooldirecteur. De liefde voor het gitaarinstrument begon al op vroege leeftijd toen zijn vader besloot een gitaar te huren. John’s passie voor tekstschrijven begon na een ziekenhuisopname vanwege hartritmestoornissen. Zijn carrière begon na een optreden op het South By Southwest festival. Hij mixt popmuziek door bluesmuziek en heeft legendarische nummers geschreven. John Mayer is een van de redenen waarom ik zo kan genieten van muziek. Hij is een rasartiest. Zelf nummers schrijven, componeren en zingen. Mayer is het voorbeeld van talent tot wasdom laten komen. Zijn nummers zijn de praktische uitvoering van de quote

“Music can name the unnameable and communicate the unknowable.” – Leonard Bernstein

Dat maakt dat muziek binnenkomt, zonder het te hoeven uitleggen. Zonder er een mening over te hebben. Het ontroert het onderbewuste.

John Mayer trad op 10 oktober 2019 in een uitverkochte Ziggo Dome 3 uur lang op. Zonder voorprogramma. Zonder een over-the-top show. Zuivere muziek van een ongekend niveau. Met stiltes. Dat maak ik nog maar zelden mee tijdens een concert. Iedereen luistert, niemand praat.

Stilte.

Stilte geeft ruimte om vragen te stellen. Om te reflecteren. Om contact te maken met jezelf. Geen afleidingen. Aandacht voor het hier en nu. Dat is het mentale rijkdom van deze tijd. Stilte kan ook ongemakkelijk zijn. Het confronteert je met jezelf. Wanneer de Intercity in je hoofd en lijf doordendert passeer je vanzelf stations die de moeite waard zijn. Alleen nu is de noodrem ingedrukt. En blijft voorlopig ingedrukt. Dat maakt deze coronacrisis tot een ingewikkelde tijd voor de meesten onder ons. Je moet het met jezelf doen. Geen externe afleidingen. Geen verjaardagsfeestjes, evenementen, vakanties en sportevenementen op de agenda.

Er zijn meer vragen dan antwoorden. Dat is in een wereld van maakbaarheid een onacceptabel gegeven. De nood naar antwoorden laat zich zien in menig talkshow en nieuwsitem. Onze tolerantie voor het niet-weten wordt op de proef gesteld. En daar hebben wij en ons brein ontzettend veel moeite mee.

Stilte geeft ruimte om vragen te stellen. Aan jezelf of aan een ander. Deze periode kan ons leren om de kunst van het vragen stellen nieuw leven in te blazen. Dat is een complexe vaardigheid geworden. Want een mening geven is veel veiliger en makkelijker dan een ingewikkelde, tegen de stroom ingaande vraag stellen.

Toch ligt daar het antwoord op het omgaan met deze coronacrisistijd. Schaal de waarde van een mening af. Stel een vraag. Ga filosoferen met anderen. Deel je zorgen. Deel je angst en frustratie. Breng kwetsbaarheid in de praktijk. Durf een stilte te laten vallen. Kijk uit het raam. Doe iets zonder nut. Durf je te vervelen. Tolereer het niet-weten. Je bent niet de enige.

De NS heeft het concept van stilte als geen ander in uitvoering gebracht tijdens deze crisis. Geen Intercity’s meer. Alleen nog maar stoptreinen. Dan begrijp je het als bedrijf. Mijn voorstel: laat dat na de crisistijd ook zo. Geen Intercity’s. Alleen nog maar treinen waarin je wordt gedwongen omhoog te kijken.